twornik
Encyklopedia PWN
elektrotechn. każda maszyna elektryczna zaopatrzona w mech. komutator (elektrotechn. ).
elektrotechn. termin oznaczający: 1) samoczynne (bez doprowadzenia sygnału zewn.) powstawanie drgań w układzie elektr., wywołane niestabilnością układu; np. powstawanie drgań samowzbudnych w generatorze drgań elektrycznych; 2) zjawisko samoistnego powstawania pola magnet. w obwodzie wzbudzenia maszyny elektr. bez zasilania zewnętrznego.
silnik elektrycznego prądu stałego, w którym uzwojenie wzbudzenia jest połączone równolegle (bocznikowo) z uzwojeniem twornika;
silnik elektr. prądu przemiennego, 1- lub 3-fazowy, w którym prąd doprowadzany z zewnątrz do uzwojenia twornika wytwarza pole magnet. wirujące, a wirnik (wyposażony w magnesy trwałe lub elektromagnesy zasilane prądem stałym) wiruje synchronicznie z tym polem.
silnik elektr. komutatorowy prądu stałego lub przemiennego, w którym uzwojenie wzbudzenia jest połączone szeregowo z uzwojeniem twornika;
rodzaj silnika elektrycznego o wirniku w kształcie tarczy wykonanej z materiału izolacyjnego, z naniesionym na niej drukowanym uzwojeniem twornika (silnik prądu stałego) lub z magnesami trwałymi o kierunku polaryzacji magnet. prostopadłym do powierzchni tarczy (silniki skokowe).
