tkankowa
Encyklopedia PWN
antygeny zgodności tkankowej, antygeny transplantacyjne,
genet. zespół antygenów charakteryzujących indywidualność immunologiczną organizmu (u człowieka antygeny HLA I i II klasy), występujących na powierzchni jego komórek;
proteaza serynowa;
główny kompleks zgodności tkankowej, ang. major histocompatibility complex (MHC),
zespół genów zlokalizowanych u człowieka w 6. chromosomie, programujących osobniczo-swoiste sekwencje aminokwasowe polipeptydów, które tworzą na powierzchni komórek system sygnalizacji pozwalający na rozróżnienie przez rozpoznające komórki układu odpornościowego (głównie limfocyty T) pomiędzy antygenami własnymi i obcymi;
MHC geny, główny układ zgodności tkankowej,
geny głównego układu zgodności tkankowej, kodujące antygeny (cząsteczki) MHC (ang. major histocompatibility complex), odkryte podczas badań nad przeszczepami u myszy (G. Snell) i człowieka (J. Dausset);
glikoproteinowe antygeny powierzchniowe komórek organizmu determinowane genetycznie przez gł. układ genów zgodności tkankowej zlokalizowany u człowieka w 6. chromosomie;
fizjol. proces odtwarzania przez organizm roślinny uszkodzonych lub utraconych części: komórek, tkanek, organów, nawet prawie całego organizmu;
