sędziego
Encyklopedia PWN
urzędy dworskie, państw.-centralne i lokalne, ziemskie, miejskie i wiejskie w Polsce i W. Księstwie Litew. do 1795.
w Polsce konstytucyjny organ państw., powołany na mocy ustawy z 20 XII 1989 do strzeżenia niezawisłości sędziowskiej i niezależności sądów;
Mickiewicz Adam Bernard, ur. 24 XII 1798, Nowogródek lub Zaosie k. Nowogródka, zm. 26 XI 1855, Stambuł,
poeta, już przez współczesnych uznawany za największego poetę polskiego romantyzmu.
procesy przeciwko gł. zbrodniarzom III Rzeszy, oskarżonym o popełnienie 4 rodzajów zbrodni: uczestnictwa w spisku w celu popełnienia zbrodni międzynar., zbrodni przeciw pokojowi, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości, przeprowadzone 1945–49 w Norymberdze.
w dawnym prawie pol.: n. sędziego, wytoczenie przez stronę procesową procesu sędziemu o niesprawiedliwe wyrokowanie;
podstawowa zasada wymiaru sprawiedliwości wynikająca ze 178. artykułu Konstytucji RP, który stanowi, że sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko konstytucji oraz ustawom;
