szkieletowe
Encyklopedia PWN
archeol. zespół kultur rozwijających się w środkowej epoce brązu (od 1900–1800 do 1200–1100 p.n.e.) w strefie leśnej środkowowschodniej Europy, w którego skład wchodziły kultury: trzciniecka, sośnicka i kultura komarowska;
archeol. kultura epoki brązu (2000–800 p.n.e.), rozwijająca się na obszarach po obu stronach północnego Uralu
niewielki mebel skrzyniowy (szafka) lub szkieletowy (trójnóg, stół), przystosowany do umieszczenia naczynia z wodą i przyborów do mycia;
archeol. kultura wczesnej epoki brązu (między 2400 a 2300–1700 p.n.e.), rozwijająca się na pograniczu Europy Środkowej i Europy Zachodniej, w dorzeczu Morawy, górnej i środkowej Łaby oraz górnej i środkowej Odry;
archeol. kultura środkowej epoki brązu znana ze środkowych Niemiec (od ok. 1400 p.n.e. do pojawienia się Celtów);
archeol. kultura środkowej epoki brązu, rozwijająca się na terenach Banatu, Wojwodiny i Serbii;
