szkieletowe
Encyklopedia PWN
archeol. kultura wczesnej epoki brązu zajmująca południową część Wielkiej Niz. Węgierskiej, po rz. Körös na północy i Dunaj na zachodzie;
meble
sprzęty, zazwyczaj przenośne, służące do urządzania wnętrz.
[fr. meuble < łac. mobilis ‘ruchomy’],
lek uspokajająco-nasenny, pochodna propandiolu, o wątpliwym działaniu przeciwlękowym (anksjolitycznym) oraz wyraźnym działaniu zwiotczającym mięśnie szkieletowe;
Mezőcsát kultura
archeol. kultura datowana na pocz. epoki żelaza (IX–VII w. p.n.e.), zajmująca centralną część Wielkiej Niz. Węgierskiej, nad środkową Cisą, a zwłaszcza tereny między Cisą a rz. Zagyvą;
[k. mẹzö:cza:t],
w. w woj. świętokrzyskim, w pow. opatowskim (gmina Wojciechowice), na Wyż. Sandomierskiej.
archeol. kultura wczesnej epoki brązu (2300–1600 p.n.e.), z terenów północnego przedpola Karpat, od północnych Moraw aż po Wyż. Wołyńską włącznie, z najdłużej rozwijającymi się centrami osadniczymi na terenie Małopolski;
