szkieletowe
Encyklopedia PWN
archeol. kultura późnej epoki brązu i wczesnej epoki żelaza (ok. XV–IV w. p.n.e.), charakterystyczna dla centralnej części północnego Przedkaukazia;
małe wapienne elementy szkieletowe planktonowych złocistobrunatnych glonów z rodziny Coccolithophoridae, opatrzonych 2 wiciami;
archeol. kultura środkowej epoki brązu (XVIII–XIV w. p.n.e.) występująca na obszarach środkowego i górnego dorzecza Dniestru;
układy prostych elementów konstrukcyjnych budowli (np. bloki, słupy, belki, płyty, ściany) przenoszące do podpór, fundamentów i podłoża gruntowego obciążenia od ciężaru własnego budowli oraz obciążenia wywołane użytkowaniem budowli (działania ludzi, maszyn i urządzeń, instalacji i procesów technologicznych) i oddziaływaniami klimatycznymi (wiatr, śnieg, deszcz, zmiany temperatury).
archeol. kultura górnego paleolitu południowych obszarów Wyż. Środkoworosyjskiej i Niz. Wschodnioeuropejskiej;
kostny układ, kościec,
szkielet wewnętrzny ryb kostnych i kręgowców lądowych, zbudowany z kości i chrząstek (chrzęstna tkanka).
