szkieletowe
Encyklopedia PWN
archeol. kultura epoki brązu rozwijająca się od pocz. II do pocz. I tysiąclecia p.n.e. na terenach południowo-wschodniej części Płw. Iberyjskiego;
archeol. jednostka kulturowa późnego okresu wędrówek ludów (2. poł. V w.–pocz. VII w.), obejmująca Wysoczyznę Elbląską, dorzecze dolnej Wisły i Pasłęki;
jedna z metod diagnostycznych elektrografii polegająca na odbiorze, rejestracji i analizie sygnałów elektr. generowanych przez mięśnie szkieletowe podczas skurczu (potencjały bioelektryczne);
gąbki, Porifera (Spongiaria, Spongiae),
typ osiadłych, najbardziej pierwotnych zwierząt wielokomórkowych;
archeol. kultura (właśc. krąg kultur) środkowej epoki brązu (2800–2000 p.n.e.), rozwijająca się na stepach wschodniej Europy, od dolnego Dunaju aż po dolną i środkową Wołgę;
