sprężystym
Encyklopedia PWN
fizyk niemiecki.
nauka o odkształceniach i naprężeniach w ciałach odkształcalnych plastycznie;
akustoelektronika
dziedzina nauki i techniki z pogranicza akustyki i elektroniki;
[gr.],
akustyka
dział fizyki i techniki tradycyjnie obejmujący naukę o dźwięku rozumianym jako zjawisko słyszalne, związane z rozchodzeniem się fal sprężystych w ośrodku gazowym, a w miarę rozwoju także w ośrodkach ciekłym i stałym.
[gr. akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
urządzenie przeznaczone do zabezpieczania obwodów elektrycznych przed przeciążeniem, tj. przepływem prądu elektrycznego o nadmiernym natężeniu;
dyfrakcja fal, ugięcie fal,
fiz. zespół zjawisk związanych z odstępstwami od praw optyki geometrycznej występującymi podczas rozchodzenia się fal, na brzegach nieprzezroczystych przesłon, a także na niejednorodnościach ośrodka, i to tym wyraźniej, im bardziej rozmiary przeszkód (otworów) są zbliżone do długości fali.
