sprężystym
Encyklopedia PWN
termoakustyka
fiz. dziedzina zajmująca się zjawiskami powstawania i rozchodzenia się oraz detekcją fal sprężystych, wywołanych przez nagłe (udarowe) lub okresowe lokalne zmiany temperatury w ośrodku materialnym;
[gr.],
absorpcja
fiz. pochłanianie (całkowite lub częściowe) energii promieniowania elektromagnetycznego, fal sprężystych lub promieniowania korpuskularnego (elektronów, neutronów, cząstek α i innych) przez ośrodek, w którym rozchodzi się to promieniowanie.
[łac. absorptio ‘wchłanianie’],
aerosprężystość, aeroelastyczność,
dział mechaniki, którego przedmiotem badań są zjawiska wzajemnego oddziaływania gazów i opływanych przez nie (lub poruszających się w nich) odkształcalnych ciał sprężystych;
powstawanie napięcia lub prądu elektrycznego w ośrodkach przewodzących (metalach, półprzewodnikach, elektrolitach) wywołane przez rozchodzącą się falę sprężystą (ultradźwiękową);
zjawiska polegające na zmianie właściwości magnet. ośrodków materialnych (ciał stałych i cieczy tzw. magnetycznych) pod wpływem naprężeń i deformacji towarzyszących rozchodzeniu się fal sprężystych w tych ośrodkach i odwrotnie, na pojawieniu się naprężeń i deformacji ciał podczas ich magnesowania (magnetostrykcja);
analogia błonowa, analogia Prandtla,
analogia fiz. w opisie przepływu cieczy lepkiej i naprężeń w skręconym pręcie oraz ugięcia błony;
