publiczny
Encyklopedia PWN
ogół warunków i instytucji chroniących obywateli oraz majątek ogólnonar., ustrój i suwerenność państwa przed zjawiskami groźnymi dla ładu prawnego, gł. w stanach nadzwyczajnych.
Izba Edukacji Publicznej, Izba Edukacyjna,
nacz. organ władzy oświat. w Księstwie Warsz., utworzony 1807;
powołana II 1949 w celu kontroli i koordynacji działalności Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) oraz Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego (GZI WP) przez ścisłe kierownictwo PZPR;
jeden z 2 zasadniczych działów prawa regulujący stosunki, w których występuje element władztwa publicznego, zwłaszcza stosunki związane z organizacją i funkcjonowaniem aparatu państw., a także stosunki między państwem a obywatelem (np.: prawo konstytucyjne, adm., finansowe, karne);
powołana 1815 jako nacz. władza szkolna Królestwa Pol.;
centralny organ administracji państw. działający XII 1954–XI 1956 w Polsce;