psychofarmakoterapia
Encyklopedia PWN
psychofarmakoterapia
metoda leczenia zaburzeń psychicznych polegająca na podawaniu leków o działaniu psychotropowym, które działając w ośrodkowym układzie nerwowym, zmieniają jego czynność i wywierają wpływ leczn., tzn. powodują ustępowanie zaburzeń psychicznych.
[gr. psychḗ ‘dusza’, phármakon ‘lekarstwo’, therapeía ‘leczenie’],
afektywne choroby, zespoły afektywne, dawniej psychoza maniakalno-depresyjna, cyklofrenia,
med. grupa endogennych zaburzeń psychicznych;
elektrowstrząsowe leczenie, elektrowstrząsy,
med. metoda leczenia w psychiatrii polegająca na przepuszczeniu przez mózg prądu elektr. o ściśle określonych parametrach;
katatonia
med. jedna z endogennych chorób psychicznych, kwalifikowana zwykle jako postać schizofrenii;
[gr.],
med. choroba lub grupa chorób psychicznych o różnorodnych objawach, przebiegu oraz następstwach życiowych;
med. zaburzenia psychiczne, w których dominującymi klinicznie objawami są urojenia;
