przekształceniem afinicznym
Encyklopedia PWN
mat. wzajemnie jednoznaczne przekształcenie przestrzeni euklidesowej (dowolnego wymiaru) na siebie przeprowadzające proste na proste;
dział geometrii, w którym bada się własności figur zachowywane przy dowolnych przekształceniach afinicznych;
mat. tezy wygłoszone na wykładzie inauguracyjnym na uniwersytecie w Erlangen 1872 przez F. Kleina, które stały się podstawą nowoczesnej klasyfikacji pojęć i twierdzeń geometrii;
dział geometrii poświęcony rzutowaniu figur przestrzennych na płaszczyznę, zwaną rzutnią, za pomocą równoległych lub przecinających się w jednym punkcie prostych rzutujących.
mat. przekształcenie afiniczne mające na płaszczyźnie (w przestrzeni) prostą (płaszczyznę) punktów stałych, nazywaną osią (płaszczyzną) symetrii skośnej, w którym dla pozostałych punktów środek odcinka łączącego punkt z jego obrazem w symetrii skośnej leży na osi (płaszczyźnie) symetrii skośnej, a wszystkie te odcinki mają ten sam kierunek;
