prochowy
Encyklopedia PWN
wojsk. część naboju służąca do umieszczenia w niej ładunku prochowego — miotającego, zapłonnika (spłonki), do zamocowania pocisku (w nabojach zespolonych) i uszczelnienia komory nabojowej podczas wystrzału oraz do zabezpieczenia ładunku przed wpływami atmosferycznymi i uszkodzeniami mechanicznymi;
austr. inżynier, konstruktor broni strzeleckiej;
miasto w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim, na Równinie Gorzowskiej, nad Jez. Mieszkowickim i rz. Kurzycą (prawy dopływ Odry), na wschodnim skraju Lasów Mieszkowickich, w pobliżu Cedyńskiego Parku Krajobrazowego.
nabój do strzelań ćwiczebnych lub pozorowanych;
ruch broni lub tylko zespołu odrzutowego do tyłu — w kierunku przeciwnym do wystrzelonego pocisku, będący reakcją na przyspieszenie nadane pociskowi przez gazy prochowe;
petarda
środek pirotechn. służący do imitacji wybuchów pocisków artyleryjskich, bomb itp., stosowany w wojsku podczas ćwiczeń, a także jako dźwiękowy środek ostrzegawczy, np. w kolejnictwie;
[fr.],
