nabój

nabój,

jednostka amunicji zawierająca wszystkie elementy niezbędne do oddania strzału z broni palnej (n. strzelecki, n. artyleryjski), wywołania wybuchu (n. minerski, n. saperski) lub wykonania innego zadania (np. n. pirotechniczny, n. sygnałowy).

składa się z pocisku, ładunku miotającego (prochu), spłonki lub zapłonnika oraz łuski lub innej osłony ładunku; w zależności od rodzaju broni rozróżnia się: naboje strzeleckie (wojsk., myśliwskie, sport.) i artyleryjskie; do strzelań podstawowych są używane n. bojowe, a do imitacji strzałów i in. celów szkoleniowych — n. pozbawione pocisku, zw. n. ćwiczebnymi lub n. ślepymi; n. strzeleckie i n. artyleryjskie małych kalibrów są z reguły n. zespolonymi (łuska łączy wszystkie elementy); n. strzeleckie o wymiarach, masie i energii większych niż n. pistoletowych, ale mniejszych niż n. karabinowych są zw. n. pośrednimi. N. artyleryjskie dużych kalibrów są n. rozdzielnego ładowania (pocisk z zapalnikiem, ładunek miotający i łuska z zapłonnikiem tworzą oddzielne zespoły). Obecnie, oprócz n. o łusce metal., są też wytwarzane n. o łusce zrobionej z materiałów spalających się oraz n. bezłuskowe, w których pocisk jest umieszczony w odpowiednio uformowanym materiale miotającym.