poziome
Encyklopedia PWN
ciało wykonujące drgania wokół nieruchomego punktu lub osi pod wpływem przyłożonych sił (zwykle składowej siły ciężkości);
bryła sztywna wykonująca drgania wokół osi nie przechodzącej przez środek ciężkości bryły;
geol. podstawowa cecha osadów i skał osadowych polegająca na występowaniu w nich różniących się od siebie grubszych warstw i cieńszych warstewek — lamin (laminacja), których istnienie jest wynikiem zmian źródeł pochodzenia osadu, tempa jego składania, a także przerw w sedymentacji;
geofizyk niemiecki, badacz Grenlandii.
wertykalizm
szt. plast. zasada komponowania dzieła plastycznego polegająca na szczególnym uwypukleniu elementów pionowych (wertykalnych) oraz na zaniechaniu wyraźnych akcentów i podziałów w kierunku poziomym;
[łac. verticalis ‘pionowy’],
ruch powietrza atmosferycznego względem powierzchni Ziemi;
