pojazdu
Encyklopedia PWN
autostrada
droga I klasy techn. przeznaczona do szybkiego przemieszczania się pojazdów samochodowych (wyłącznie), nie obsługująca ruchu drogowego z przyległego terenu;
[wł. auto ‘samochód’, strada ‘droga’],
zdolność systemu człowiek–pojazd–droga do bezkolizyjnego funkcjonowania, mierzona np. liczbą ofiar wypadków drogowych (zabici i ranni) na zarejestrowany pojazd lub na jednostkę długości drogi.
brek, ang. break, brake,
ciężki, pojazd wielokonny, 4-kołowy, o otwartym nadwoziu;
episylogizm
log. pierwszy z dwóch sylogizmów powiązanych ze sobą tak, że wniosek pierwszego sylogizmu jest przesłanką drugiego sylogizmu;
[gr.],
urządzenie do zatrzymania, utrzymywania w stałym położeniu lub regulacji prędkości układu napędowego; h. sprzęga człon ruchomy (hamowany, najczęściej o ruchu obrotowym) z nieruchomym, związanym z podstawą lub korpusem maszyny.
