pitagorejski

Encyklopedia PWN

[aram., ‘pobożni’],

żydowskie ugrupowanie religijne, które istniało w Palestynie (obok saduceuszy i faryzeuszy) od poł. II w. p.n.e. do końca I w. n.e.;

Ferekydes z Syros, Pherekýdēs, żył w VI w. p.n.e.,

jeden z najwcześniejszych prozaików gr., prekursor filoz. kosmogonii;

Filolaos z Krotonu, Filolaos z Tarentu, gr. Philólaos, żył w V w. p.n.e.,

gr. filozof, astronom,

Filon z Aleksandrii, ur. ok. 25 r. p.n.e., Aleksandria, zm. ok. 50 r. n.e., tamże,

żyd. filozof i teolog;

[gr., ‘zgodność dźwięków, kształtów’],

filoz. skutek doskonałego uporządkowania elementów jakiejś całości;

teoria powstała w szkole pitagorejskiej, głosząca, że ciała niebieskie pozostające we wzajemnych stosunkach liczbowych, rozbrzmiewają stałą harmonią.

Materiały dodatkowe