oskrzeli
Encyklopedia PWN
surowicza błona otaczająca płuca i wyściełająca wnętrze jamy klatki piersiowej;
odgałęzienia oskrzeli o średnicy mniejszej niż 0,85 mm;
otorynolaryngologia
dział medycyny klinicznej zajmujący się diagnostyką i leczeniem chorób uszu (otologia), nosa (rynologia), gardła i krtani (laryngologia), także diagnostyką i leczeniem zaburzeń słuchu (audiologia), zaburzeń głosu i mowy (foniatria), zaburzeń równowagi (otoneurologia);
[gr. oús, ōtós ‘ucho’, rhís, rhinós ‘nos’, lárygx ‘krtań’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
med. przewlekła choroba układu oddechowego, wywołana długotrwałym wdychaniem pyłów nieorg., charakteryzująca się gromadzeniem pyłu w płucach i odczynem tkanki płucnej na ich obecność;
lekarz chirurg;
stan płuc charakteryzujący się powiększeniem ponad normę przestrzeni powietrznych położonych na obwodzie oskrzelików końcowych z destrukcją ścian pęcherzyków;
