otorynolaryngologia

otorynolaryngologia

[gr. oús, ōtós ‘ucho’, rhís, rhinós ‘nos’, lárygx ‘krtań’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],

dział medycyny klinicznej zajmujący się diagnostyką i leczeniem chorób uszu (otologia), nosa (rynologia), gardła i krtani (laryngologia), także diagnostyką i leczeniem zaburzeń słuchu (audiologia), zaburzeń głosu i mowy (foniatria), zaburzeń równowagi (otoneurologia);

wraz z innymi specjalnościami med. zajmuje się również diagnostyką i leczeniem schorzeń jamy ustnej, przełyku, tchawicy i oskrzeli czy nerwów czaszkowych (II, V, VII, IX, X, XI, XII). Otorynolaryngologia jako odrębna specjalność med. wyłoniła się pod koniec XIX w. rozwijając, obok metod leczenia chirurgicznego, metody zachowawcze (farmakologiczne oraz rehabilitacyjne); przełomem w leczeniu chirurgicznym w otorynolaryngologii było, obok anestezji, wprowadzenie technik mikroskopowych (zwłaszcza w chirurgii ucha czy krtani) oraz antybiotyko- i sterydoterapia; współcześnie otorynolaryngologia koncentruje się przede wszystkim na zapobieganiu i leczeniu niedosłuchu (zarówno poprzez protezowanie aparatami słuchowymi jak i metodami chirurgicznej rekonstrukcji struktur ucha środkowego), na wczesnej diagnostyce i leczeniu nowotworów głowy i szyi oraz na leczeniu zaburzeń funkcji oddechowej i obronnej górnych dróg oddechowych. Pionierami otorynolaryngologii polskiej byli m.in.: A. Jurasz, T. Heryng, P. Pieniążek, J. Miodoński, Z. Bochenek.