okrętowe
Encyklopedia PWN
ponton
pływak zatapiany lub o zmiennym zanurzeniu, używany w ratownictwie okrętowym do podnoszenia wraków z dna;
[fr. < łac.],
rzemiosło zajmujące się wyrobem sznurów, powrozów, lin okrętowych, sieci, grubych nici i knotów;
bryt. specjalista w dziedzinie budownictwa okrętowego, polityk;
Renau d’Eliçagaray
fr. inżynier, teoretyk i konstruktor okrętów;
[rönọ delisagarẹ]
Bernard, ur. 2 II 1652, Armendarits (dep. Pyrénées-Atlantiques), zm. 30 IX 1719, Pougues,
m. w Holandii, drugie po Amsterdamie co do wielkości miasto kraju; leży w prow. Holandia Południowa, na obydwu brzegach deltowego ramienia Renu, znanego pod nazwą Nieuwe Maas (Nowa Moza);
rtęci(II) tlenek, HgO,
związek tlenu z rtęcią na II stopniu utlenienia;
