powroźnictwo,
rzemiosło zajmujące się wyrobem sznurów, powrozów, lin okrętowych, sieci, grubych nici i knotów;
powroźnictwo
Encyklopedia PWN
umiejętność znana w starożytności, rozwinięta w średniowieczu; w Polsce powroźnicy istnieli w XIV w. w Gdańsku (1494 cech powroźniczy), który był największym ośrodkiem powroźnictwa w Polsce, co wiązało się z dużym zapotrzebowaniem na wyroby tego rzemiosła przez żeglarstwo, rybołówstwo i handel; w Małopolsce w XVI w. cechy powroźnicze powstały w Krakowie (1503), Wieliczce i Bochni; rzemiosło licznie uprawiane w miastach Wielkopolski (najstarszy cech w Poznaniu 1565), z głównym ośrodkiem w Rawiczu; w XIX i XX w. wyparte przez produkcję fabryczną.
