ogrodowe
Encyklopedia PWN
rodzaj sztuki mającej za cel przekształcanie ogrodu, z natury swej użytkowego, w dzieło o wartościach estetycznych i symbolicznych;
wnętrze ogrodowe ukształtowane w formie sali teatralnej ze sceną z ziemnego nasypu oraz kulisami ze szpalerów lub trejaży;
kierunek krajobrazowy w sztuce ogrodowej, rozwijający się w Europie w 1. połowie XIX w.
kierunek w sztuce ogrodowej ukształtowany we Włoszech w XV i XVI w.;
kierunek w sztuce ogrodowej, który wykształcił się w Anglii na początku XVIII w. pod wpływem nowych idei filozoficzno-estetycznych, związanych z nurtem racjonalistycznego protestu przeciw barokowej sztuczności i narastającym kultem nieskrępowanej przyrody;
kierunek w sztuce ogrodowej;
