renesansowy styl ogrodowy

renesansowy styl ogrodowy,

kierunek w sztuce ogrodowej ukształtowany we Włoszech w XV i XVI w.;

istotą renesansowego stylu ogrodowego był symetryczny i zgeometryzowany układ o założeniu osiowym (początkowo jedno-, później wieloosiowym) i silny związek z architekturą; podstawę kompozycji stanowiły kwatery (zdobione coraz bogatszą ornamentacją i różnorodnymi elementami, jak altany, sadzawki, fontanny, groty) z prostokątną siecią ulic i ścieżek; występowały także strzyżone szpalery, drzewa i krzewy formowane na kształt brył geom. oraz rzeźby dekoracyjne i kaskady; przełomowe znaczenie miało rozpowszechnienie ogrodu tarasowego; gł. przykłady renesansowego stylu ogrodowego: ogrody — Kwirynalski i Villa Medici w Rzymie, ogrody Boboli we Florencji, Villa Lante w Bagnaia; renesansowy styl ogrodowy rozpowszechnił się także: we Francji (Fontainebleau, Blois), w Niemczech (Heidelberg), w Wielkiej Brytanii (Wilton House), w Polsce (Łobzów, Mogilany, Ujazdów).