chiński styl ogrodowy

chiński styl ogrodowy,

kierunek w sztuce ogrodowej;

ukształtował się pod wpływem tradycyjnej symboliki, założeń filozoficzno-literackich oraz wierzeń religijnych, w postaci ogrodów krajobrazowych; początki chińskiego stylu ogrodowego sięgają okresu dynastii Shang (ok. 1766–1122 p.n.e.); ogrody komponowano, dążąc do zespolenia z pięknem naturalnego krajobrazu; wykształciły się 3 główne typy rozwiązań przestrzennych: duże obszary upiększonego krajobrazu naturalnego, parki sztucznie zakładane, z kompleksem różnych budowli, o mniejszej od poprzednich powierzchni oraz małe, zamknięte ogrody przy domach; ogrody chińskie odznaczają się urozmaiconą rzeźbą terenu (głazy, sztuczne skały, jeziora z wyspami, kaskady), bogatymi grupami roślin zestawionych wg ich maksymalnego rozkwitu w danej porze roku oraz licznymi elementami architektonicznymi (groty, altany, pagody, mosty); do najsłynniejszych należały m.in. ogrody dynastii Ming w Pekinie; od XVII w. zaznacza się wpływ chińskiego stylu ogrodowego na parki europejskie.

Londyn, Kew Garden, ogród w stylu angielsko-chińskim, XVIII w.