romantyczny styl ogrodowy,
kierunek krajobrazowy w sztuce ogrodowej, rozwijający się w Europie w 1. połowie XIX w.
romantyczny styl ogrodowy
Encyklopedia PWN
Romantyczny styl ogrodowy wykształcił się z sentymentalnego stylu ogrodowego, różnił się od niego głównie programem ideowym, w którym znalazł odbicie typowy dla romantyzmu kult natury i zwrot do przeszłości narodowej. Ogrody romantyczne obejmowały poza właściwym naturalnym parkiem także duże przestrzenie łąk, pól i lasów, często wraz z zabudowaniami wiejskimi (rustykalny ogród); całość była powiązana systemem wewnętrznych i zewnętrznych osi widokowych; w romantycznym stylu ogrodowym ważną rolę odgrywały elementy architektoniczne: pawilony o formach klasycystycznych, neogotyckich lub egzotycznych, w których często umieszczano zbiory pamiątek historycznych i rzeźb (np. popiersia portretowe i pomniki, zwykle bohaterów narodowych). Głównymi przykładami romantycznego stylu ogrodowego są: w Wielkiej Brytanii — Haghley, Penfield, w Niemczech — Nymphenburg, Weimar, we Francji — Mortefontaine, Ermenonville, w Polsce — Puławy, Natolin, nowa część Wilanowa, Opinogóra.
