niebiański

Encyklopedia PWN

czelesta

[wł. celeste ‘niebiański’],

celesta,

instrument muzyczny z grupy idiofonów sztabkowych (idiofony), przypominający kształtem fisharmonię;

ćhatra

[sanskr., ‘parasol’],

w Indiach symbol władzy i dostojeństwa;

deus otiosus

[łac., ‘bóg bezczynny’ lub ‘bóg odpoczywający’],

termin wprowadzony przez M. Eliadego na określenie kategorii bóstw uranicznych (niebiańskich), których aktywność ogranicza się do procesu stworzenia świata (kosmogonia) i człowieka (antropogonia).

dewa

[sanskr. deva ‘niebiański’, ‘bóg’],

w hinduizmie najwyższa klasa istot nadludzkich, związanych z procesem kreacji świata i ładem kosm. (ryta), którego są opiekunami.

dewaradża

[sanskr. deva ‘bóg’, radźa ‘król’],

w buddyzmie „niebiańscy królowie”, czyli demoniczni strażnicy 4 części świata żyjący, wg mitologii, na górze Meru;

dewata

[sanskr. devatā ‘bóstwo’],

w hinduizmie rząd istot niebiańskich, które choć żyją nieskończenie dłużej od ludzi, tak jak oni podlegają prawu odpłaty za czyny (karman) i są uczestnikami kręgu żywotów (sansara).

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>