n stycznego
Encyklopedia PWN
stycznych metoda, metoda Newtona,
mat. jedna z najefektywniejszych metod przybliżonego rozwiązywania równań postaci f(x) = 0, gdzie f: [a, b] → ℝ jest funkcją rosnącą, różniczkowalną, wypukłą i f(a) < 0 < f(b);
mat. płaszczyzna zawierająca wektory styczny i normalny główny w danym punkcie krzywej przestrzennej (trójścian Freneta);
miara sił wewn. powstających w ciele odkształcanym pod wpływem obciążenia zewn., oddziaływania temperatury (n. cieplne), obróbki cieplnej (np. n. hartownicze), procesu krzepnięcia (n. odlewnicze) i in. oddziaływań zewn. (odkształceń plast., połączeń skurczowych).
mat. dla danej funkcji różniczkowalnej f: M → N, gdzie M i N są rozmaitościami różniczkowalnymi wymiaru (odpowiednio) m i n, punkt p ∈ M o tej własności, że różniczka funkcji f w p, tzn. przekształcenie liniowe przestrzeni stycznych df: TpM → Tf(p)N, ma rząd mniejszy niż n (równoważnie: nie jest „na” przestrzeń styczną Tf(p)N);
mat. układ 3 płaszczyzn, parami prostopadłych, przecinających się w punkcie P danej krzywej przestrzennej; są to: 1) płaszczyzna ściśle styczna, wyznaczona przez wersory 
i 
, 2) płaszczyzna normalna, wyznaczona przez i 
, 3) płaszczyzna prostująca (rektyfikująca), wyznaczona przez wersory i ;
i , 2) płaszczyzna normalna, wyznaczona przez i , 3) płaszczyzna prostująca (rektyfikująca), wyznaczona przez wersory i ;
rzut stereograficzny, odwzorowanie stereograficzne,
mat. przekształcenie płaszczyzny w sferę styczną do niej (również przekształcenie odwrotne); w rz.s. punkt z i jego obraz z′ leżą na jednej prostej przechodzącej przez punkt N antypodyczny do punktu styczności (punkt N nie jest obrazem żadnego punktu płaszczyzny);
