mocny
Encyklopedia PWN
argumentum a fortiori
prawo typ wnioskowania prawniczego polegający na wykazaniu, że teza, której się broni, jest bardziej prawdopodobna niż pewne inne zdania, uprzednio już uznane przez przeciwnika za przekonujące.
[łac., ‘argumentacja tym bardziej słuszna (z mocniejszą racją)’],
ariusowate, Ariidae,
rodzina ryb z rzędu sumokształtnych;
ary, Arini,
plemię ptaków z rodziny papugowatych;
med. niemożność rozpoznania dotykanych przedmiotów mimo zachowania czucia dotyku;
elektor saski od 1694 (jako Fryderyk August I), król Polski 1697–1706 i od 1709, syn elektora Jana Jerzego III i Anny Zofii, księżniczki duńskiej, ojciec Augusta III.
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
