logicznej
Encyklopedia PWN
system
zespół wzajemnie sprzężonych elementów, spełniający określoną funkcję i traktowany jako wyodrębniony z otoczenia w określonym celu (opisowym, badawczym, do innego zastosowania — np. systemem jest proces technologiczny).
[gr.],
element magnet. o sterowanym strumieniu magnet. wykorzystywany we wzmacniaczach impulsowych, niekiedy w układach logicznych.
urządzenie lub układ elektr. do przetwarzania informacji wyrażonej w dowolnym kodzie na równoważną informację przedstawioną w dowolnym innym kodzie, przy czym żaden z tych kodów (wejściowy i wyjściowy) nie jest kodem „1 z n”.
typ
metodol. we współcz. metodologii nauk empirycznych obiekt lub konstrukcja pojęciowa (pojęcie typologiczne o charakterze wzorca), służące systematyzacji i opisowi nauk. danej dziedziny rzeczywistości;
[łac. < gr. týpos ‘odbicie’, ‘obraz’],
Weierstrass 
, ur. 31 X 1815, Ostenfelde k. Ennigerloh, zm. 19 II 1897, Berlin,
matematyk niemiecki;
[wạiərsztra:s]
Karl (Theodor Wilhelm) , ur. 31 X 1815, Ostenfelde k. Ennigerloh, zm. 19 II 1897, Berlin,
wnioskowania reguły, dyrektywy wnioskowania, zw. też dyrektywami wiedzotwórczymi lub regułami dowodzenia,
reguły log. poprawnego przekształcania zdań, pozwalające uznawać pewne zdania na podstawie innych, uznanych już zdań.
