kłody

Encyklopedia PWN

archeol. kultura epoki brązu (2000–700 p.n.e.), charakterystyczna dla obszarów Niz. Niemieckiej, Jutlandii i południowej Skandynawii;

oblina,

wąska, obła powierzchnia na bokach tarcicy;

okorek, deska okorkowa,

gruba deska nieobrzynana, otrzymana z obwodowej części kłody; gł. do obudowy wyrobisk kopalnianych.

pień,

bot. wieloletnia, zdrewniała łodyga drzewa, osiągająca znaczną wysokość i grubość, spełniająca funkcje mech. (kolumna, na której wspiera się korona) oraz przewodzenia wody (drewno) i asymilatów (łyko) między koroną a systemem korzeniowym;

pilarka,

obrabiarka do drewna służąca do piłowania, w której narzędziem roboczym jest piła.

pryzma

[gr.],

leśn. część kłody otrzymana po odcięciu opołów i desek bocznych, przeznaczona do przecierania na deski pełnowymiarowe.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>