kliniczna
Encyklopedia PWN
biochemik;
otorynolaryngologia
dział medycyny klinicznej zajmujący się diagnostyką i leczeniem chorób uszu (otologia), nosa (rynologia), gardła i krtani (laryngologia), także diagnostyką i leczeniem zaburzeń słuchu (audiologia), zaburzeń głosu i mowy (foniatria), zaburzeń równowagi (otoneurologia);
[gr. oús, ōtós ‘ucho’, rhís, rhinós ‘nos’, lárygx ‘krtań’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
patofizjologia
nauka zajmująca się badaniem zaburzeń czynności chorego ustroju, jego narządów i tkanek;
[gr. páthos ‘choroba’, ‘cierpienie’, physiología ‘nauka o naturze’],
fizjologia patologiczna,
patologia
nauka o przyczynach chorób, mechanizmach ich rozwoju i przebiegu, objawach i skutkach;
[gr. páthos ‘choroba’, ‘cierpienie’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
fizjolog;
kanadyjski neurolog i neurochirurg;