klasyczne
Encyklopedia PWN
termin wprowadzony przez (wywodzącego się z jej tradycji) F. Engelsa na określenie okresu w rozwoju filozofii od I. Kanta przez J.G. Fichtego, F.W. Schellinga do G.W.F. Hegla oraz szkoły heglowskiej;
teoria, w której do opisu dynamiki układu wprowadza się funkcje (czyli pola) zależne od współrzędnych przestrzennych.
log. dwuwartościowy rachunek zdań (wartość logiczna), w którym jedynymi stałymi logicznymi są funktory prawdziwościowe.
współczesny kierunek w makroekonomii, który rozwinął się w latach 70. XX w.
lit. język Mongołów;
koncepcje i kierunki filozoficzne rozwijające się w Chinach w ścisłym związku z całokształtem cywilizacji i kultury chińskiej;
