klasyczne
Encyklopedia PWN
ekon. czynniki niezbędne do wyprodukowania dóbr zaspokajających ludzkie potrzeby.
ekonomia
nauka badająca społeczny proces gospodarowania.
[gr. oíkos ‘dom’, nómos ‘prawo’],
kierunek w ekonomii, opozycyjny wobec klasycznej szkoły w ekonomii, związany z historyzmem (głównie na gruncie brytyjskim i amerykańskim), negujący obiektywny charakter praw ekonomicznych, sięgający do idei romantyzmu i nacjonalizmu, głoszący idee protekcjonizmu wychowawczego, nawiązujące do myśli merkantylistycznej (merkantylizm), charakterystyczny dla państw, które w stosunku do Anglii i Francji z opóźnieniem weszły na drogę przemysłowego rozwoju, jak: Niemcy, Rosja, Polska.
iurisprudentia
w starożytnym Rzymie wiedza prawnicza w szerokim znaczeniu, podbudowana znajomością prawa i doświadczeniem w jego stosowaniu przez uczonych prawników;
[łac., ‘nauka prawa’, ‘prawoznawstwo’],
