kaledonidy
Encyklopedia PWN
kaledonidy
łańcuchy górskie, które powstały w wyniku działalności orogenezy kaledońskiej w starszym paleozoiku;
[łac. Caledonia ‘Szkocja’, gr. eídos ‘wygląd’],
geol. kontynent istniejący od najmłodszego proterozoiku do późnego syluru, obejmujący obszar dzisiejszej platformy wschodnioeuropejskiej (Półwysep Skandynawski, Nizina Wschodnioeuropejska);
czwarty okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej trwający od ok. 408 do 355 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały.
Japetus, Iapetus,
geol. ocean istniejący w późnym proterozoiku i wczesnym paleozoiku, oddzielający kontynent Baltiki (Baltica), od kontynentu Laurencji;
ruchy tektoniczne, które rozpoczęły się w kambrze, a zakończyły we wczesnym dewonie, prowadzące do powstania łańcuchów górskich, zw. kaledonidami;
geol. dawny kontynent istniejący od najwyższego prekambru do syluru, obejmujący dzisiejszą prekambryjską platformę północnoamerykańsko-grenlandzką;
