językoznawstwie

Encyklopedia PWN

[gr. morphḗ ‘kształt’, ‘postać’],

językozn. najmniejsza abstrakcyjna forma wyrazu mająca znaczenie i/lub funkcję gramatyczną;

kierunek w językoznawstwie powstały we Włoszech na pocz. XX w. jako opozycja w stosunku do młodogramatyków;

[łac. palatum ‘podniebienie’],

w węższym znaczeniu — dodatkowa artykulacja, przy której następuje zbliżenie środkowej części języka do pogranicza między podniebieniem twardym a miękkim (głoska), jak w ros. [tʲ sʲ zʲ];

Panini, sanskr. Pāṇini, żył w V lub IV w. p.n.e.,

najsławniejszy z gramatyków staroindyjskich, twórca podstaw klasycznej gramatyki sanskryckiej.

Polański Kazimierz Czesław, ur. 6 IV 1929, Brzozdowce (woj. lwowskie), zm. 7 II 2009, Katowice,

językoznawca;

poststrukturalizm

[łac.],

termin upowszechniony na gruncie amerykańskiej wiedzy o literaturze w późnych latach 70., stosowany retrospektywnie na oznaczenie zróżnicowanego wewnętrznie zespołu zjawisk (koncepcji teoretycznych, praktyk analitycznych, stanowisk i tendencji oraz sposobów ich opisu) we współczesnej myśli humanistycznej, które pojawiły się w końcu lat 60. we Francji i w Stanach Zjednoczonych.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>