językowe
Encyklopedia PWN
grupa języków występujących na Płw. Bałkańskim;
jednostka języka pełniąca funkcję semantyczną lub syntaktyczną;
czasopismo, zał. 1901 w Krakowie przez R. Zawilińskiego jako miesięcznik poświęcony poprawności języka;
grupa języków pokrewnych, które powstały wskutek nieprzerwanej, a różnej na różnych obszarach, ewolucji jednego wspólnego prajęzyka; np. języki indoeur., semickie.
termin wieloznaczny dotyczący porozumiewania się językiem zgodnie z obowiązującą w danym społeczeństwie i zwyczajowo utrwaloną normą językową, czyli zespołem jednostek językowych oraz reguł określających sposób ich realizacji w tekstach mówionych i pisanych.
zespół środków pierwotnie głosowych, wtórnie także innych (jak pismo czy różnego rodzaju sygnalizacje), służących ludziom do porozumiewania się.
