językowe
Encyklopedia PWN
mieszkańcy Belgii,
binarność
językozn. termin używany w odniesieniu do: 1) analizy struktur językowych, 2) klasyfikacji elementów językowych;
[łac. binarius ‘podwójny’],
wprowadzanie w społeczeństwach niechrześcijańskich zasad wiary i norm etycznych według nauki Jezusa Chrystusa,
ruch nar. powstały wraz z utworzeniem Królestwa Belgii (po 1830) jako reakcja Flamandów na dominację fr. języka i kultury (Walonowie);
teoria językoznawcza, która pojmuje gramatykę jako model kompetencji językowej człowieka w jej 2 zasadniczych przejawach: zdolności produkowania i zdolności rozumienia poprawnego tekstu w danym języku.;