jest
Encyklopedia PWN
elektrokortykografia
rodzaj elektroencefalografii, w której elektrody pomiarowe są przykładane bezpośrednio do kory mózgowej;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, łac. cortex ‘kora’, gr. gráphō ‘piszę’],
elektromagnes
cewka elektryczna, zwykle z rdzeniem ferromagnetycznym (magnetycznie miękkim) o otwartym obwodzie magnetycznym, wytwarzająca pole magnetyczne o określonych parametrach użytkowych po zasileniu jej prądem elektrycznym (magnetyzm).
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, magnḗtēs (líthos) ‘magnetyczny (kamień)’],
jedna z metod diagnostycznych elektrografii polegająca na odbiorze, rejestracji i analizie sygnałów elektr. generowanych przez mięśnie szkieletowe podczas skurczu (potencjały bioelektryczne);
przyrząd, którego częściami składowymi są przyrządy elektronowe: lampowe (np. lampy elektronowe) lub półprzewodnikowe (np. diody półprzewodnikowe, tranzystory, układy scalone);
urządzenie do otrzymywania ładunków elektr. i napięcia elektr. przez rozdzielanie ładunków różnych znaków i gromadzenie ładunków tych samych znaków.
elektroujemność, zw. niekiedy elektronegatywnością,
miara zdolności atomów w cząsteczkach związków chemicznych do przyciągania elektronów;