hermeneutyki
Encyklopedia PWN
hermeneutyka
praktyka i sztuka głoszenia, interpretacji (wyjaśniania, tłumaczenia, przekładania) i rozumienia tekstów mówionych i pisanych, religijnych (świętych) i świeckich (poetyckich, prawniczych), których sens jest obcy lub ukryty, oraz szeroko — dziejów i kultury pojętych na sposób tekstu;
[gr. hermeneutikḗ (téchnē) ‘(umiejętność) objaśniania, unikania nieporozumień’],
hermeneutyka
filol. dyscyplina filol. zajmująca się badaniem, objaśnianiem i wewn. interpretacją źródeł pisanych;
[gr.],
nauka o zasadach interpretacji Biblii, dział biblistyki zajmujący się refleksją nad celami i metodami egzegezy biblijnej.
dyscyplina, a także kierunek prawoznawstwa, oznaczająca teorię interpretacji tekstu prawnego.
filozof niemiecki;
nie ma jednej, powszechnie przyjętej definicji prawa, ponieważ zgoda na znaczenie tego terminu jest uzależniona od akceptowanego stanowiska filozoficznego.
