Gadamer Hans-Georg

Gadamer Hans-Georg , ur. 11 II 1900, Marburg, zm. 13 III 2002, Heidelberg,

filozof niemiecki;

uczeń P. Natorpa i M. Heideggera; od 1939 profesor (1946/47 rektor) uniw. w Lipsku, od 1949 w Heidelbergu; zaliczany do najwybitniejszych (oprócz Heideggera) współcz. filozofów niem. i wybitnych myślicieli eur. XX w.; współtwórca nowoczesnej hermeneutyki filoz., która wywarła wpływ na całą współcz. humanistykę; gł. dzieło Gadamera Prawda i metoda. Zarys hermeneutyki filozoficznej (1960, wyd. pol. 1993) zalicza się do klas. dzieł filozofii; centralną kategorią filoz. jest dla Gadamera rozumienie — pozwala ono odsłonić racjonalny porządek ludzkiego świata przez analizę rzeczywistości językowej, istniejących w niej sensów i kontekstów oraz komunikacji językowej wyznaczającej międzyludzkie porozumienie; tak rozumiana hermeneutyka próbuje dotrzeć do elementarnego sposobu bycia człowieka w świecie, inspirując badania w dziedzinie estetyki, historiozofii, myśli społecznej. W jęz. pol. ukazały się: wybór szkiców ze zbioru Kleine Schriften (1967–77) pt. Rozum, słowo, dzieje (1979), Dziedzictwo Europy (1989, wyd. pol. 1992), Aktualność piękna. Sztuka jako gra, symbol i święto (1977, wyd. pol. 1993), Czy poeci umilkną? (1998); Moja droga do filozofii. Wspomnienia (1995, wyd. pol. 2000).