habituacja
Encyklopedia PWN
proces fizjol. prowadzący do stopniowego zmniejszania się i zaniku reakcji na powtarzający się bodziec, zwłaszcza monotonny i nie stwarzający istotnych konsekwencji dla organizmu;
Coolidge’a efekt
biol. podniesienie reaktywności seksualnej osobnika pod wpływem zmiany partnera — wskutek braku efektu przywykania (habituacja) do zespołu bodźców charakteryzującego danego osobnika;
[e. ku:lıdża],
biol. jeden z 2 osobników połączonych osobistą więzią społeczną, opartą na przywiązaniu powstałym wskutek kompleksowego procesu uczenia się, przyzwyczajania, na które składa się habituacja (przywykanie) i wpajanie;
mózg, mózgowie, encephalon,
u kręgowców największe skupisko komórek nerwowych (neuron) stanowiące zespół najwyższych ośrodków czuciowych, kojarzeniowych i ruchowych, tworzące z rdzeniem kręgowym ośrodkowy układ nerwowy; m. jest położony w mózgoczaszce.
nastie
fizjol. ruchy organów roślin (niezależne od kierunków działania bodźca, często następują w efekcie zmiany jego natężenia) oraz niektórych zwierząt;
[gr. nastós ‘mocno dociśnięty’],
oswojenie zwierząt, obłaskawienie,
zool. u dzikich wyższych zwierząt efekt osobniczego procesu polegającego na wygasaniu lęku przed człowiekiem, a więc i redukcji dystansu ucieczki (dystanse biologiczne), głównie dzięki habituacji (uczenie się zwierząt);
