falowe
Encyklopedia PWN
polski podróżnik, geofizyk i geograf, wybitny znawca krain polarnych.
termin określający zespół zjawisk związanych z przekraczaniem przez statek powietrzny prędkości równej prędkości a rozchodzenia się dźwięku w atmosferze;
dział chemii teoret. zajmujący się badaniem układów chem. za pomocą metod mechaniki kwantowej;
fiz. zmiana częstotliwości drgań, a zatem i długości fali, rejestrowana przez odbiornik (postrzegana przez obserwatora) przy względnym ruchu źródła i odbiornika fal, w porównaniu z częstotliwością rejestrowaną przy względnym ich spoczynku; występuje dla dowolnego ruchu falowego.
dyfrakcja fal, ugięcie fal,
fiz. zespół zjawisk związanych z odstępstwami od praw optyki geometrycznej występującymi podczas rozchodzenia się fal, na brzegach nieprzezroczystych przesłon, a także na niejednorodnościach ośrodka, i to tym wyraźniej, im bardziej rozmiary przeszkód (otworów) są zbliżone do długości fali.
zależność prędkości fazowej vf danego rodzaju fal w ośrodku od częst. fali: vf = ω/k (lub vf = νλ), gdzie częst. kątowa ω = 2πν,ν — częst. fali, a liczba falowa k = 2π/λ, λ — długość fali;
