bariera dźwięku
 
Encyklopedia PWN
bariera dźwięku,
termin określający zespół zjawisk związanych z przekraczaniem przez statek powietrzny prędkości równej prędkości a rozchodzenia się dźwięku w atmosferze;
prędkość ta zmienia się z wysokością: a = 340 m/s dla atmosfery standardowej na wysokości h = 0 m, zaś na wys. 11 km i powyżej wynosi 295 m/s. Występuje wówczas spadek współczynnika siły nośnej, a wzrost współczynnika oporu aerodynamicznego; pojawia się opór falowy, wskutek czego znacznie wzrasta obciążenie statku — jest więc konieczne zwiększenie ciągu zespołu napędowego; powstają zakłócenia stateczności i sterowności oraz, niszczące konstrukcje, drgania aerosprężyste; samolot przekraczający prędkość dźwięku lub lecący z prędkością naddźwiękową wytwarza układ wzajemnie oddziałujących fal uderzeniowych i rozrzedzeniowych, które docierają do powierzchni Ziemi jako fala ciśnieniowa odbierana w postaci dźwięku o dużym natężeniu (grzmotu); prędkość dźwięku została przekroczona po raz pierwszy 1947 na samolocie Bell X-1.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia