eon

Encyklopedia PWN

era
[łac.],
geol. jednostka geochronologiczna podziału dziejów Ziemi;
fanerozoik
[gr. phanerós ‘jawny’, zōḗ ‘życie’],
geol. eon (okres w dziejach Ziemi) obejmujący ery paleozoiczną, mezozoiczną i kenozoiczną, który charakteryzuje dynamiczny rozwój świata organicznego;
geochronologia
[gr. gḗ ‘ziemia’, chrónos ‘czas’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
rachuba czasu i datowanie zjawisk w historii Ziemi (wieku skał, transgresji i regresji morza, ruchów górotwórczych, intruzji magmowych i in.).
hipostaza
[gr. hypóstasis ‘podstawa’, ‘istota’],
pojęcie, które pod wpływem neoplatonizmu było przez pisarzy chrześcijańskich używane początkowo jako równoznaczne z pojęciem substancji i istoty; od IV w. w teologii hipostazą nazywano każdą z osób boskich Trójcy Świętej; w chrystologii unia hipostatyczna to zjednoczenie natur boskiej i ludzkiej w Jezusie;
mezozoik
[gr. mésos ‘środkowy’, zṓon ‘istota żyjąca’, ‘zwierzę’],
era mezozoiczna,
środkowa era (jednostka geochronologiczna) eonu fanerozoicznego (fanerozoik) w geologicznej historii Ziemi, trwająca od ok. 250 do 65 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.
paleozoik
[gr. palaiós ‘stary’, ‘dawny’, zóon ‘zwierzę’],
era paleozoiczna,
era (jednostka geochronologiczna) w geologicznej historii Ziemi, najstarsza w eonie fanerozoicznym (fanerozoik), trwająca od ok. 540 mln do ok. 250 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.
Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>

Słownik języka polskiego

Kliknij, aby zobaczyć „eon” w Słowniku języka polskiego
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia