dendrochronologia
Encyklopedia PWN
dendrochronologia
nauka wyodrębniona z dendrologii, zajmująca się datowaniem obiektów, znalezisk archeol. i zjawisk przyr. na podstawie rocznych przyrostów drzew (słojów);
[gr. déndron ‘drzewo’, chrónos ‘czas’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
w archeologii wyróżnia się: chronologię względną — ustalanie kolejności występowania po sobie zjawisk kulturowych (bez możliwości podania ich dat absolutnych) na podstawie m.in. rozwoju form (np.: ceramiki, narzędzi pracy, ozdób), uwarstwienia zabytków w ziemi (stratygrafia archeologiczna) lub metod przyrodniczych (np. dendrochronologii); chronologię bezwzględną (chronologia absolutna) — oznaczanie czasu zjawiska kulturowego w ramach wieków i dziesiątków lat na podstawie przekazów pisanych, importów (głównie monet) i ceramiki, dla okresów dawniejszych za pomocą metod fizykochemicznych (datowanie izotopowe).
nauka badająca dzieje i kulturę staroż. Egiptu przy wykorzystaniu źródeł archeol., ikonograficznych, tekstowych i zastosowaniu metod badawczych zarówno tradycyjnych (archeol. i filol.), jak i wykorzystujących zdobycze nowoczesnej techniki (m.in. tomografia komputerowa, analiza pyłkowa, dendrochronologia, termoluminescencja, metody geofiz.).
