cesarstwa
Encyklopedia PWN
okres historii w kręgu kultury europejskiej obejmujący czasy między upadkiem cesarstwa rzymskiego a przemianami zachodzącymi w Europie w dobie odrodzenia;
adlectio
włączenie w skład instytucji osób nie spełniających kryteriów, jakie są wymagane od jej członków;
[łac., ‘dobranie’],
historyk, urzędnik dworski w Cesarstwie Nicejskim;
chrześcijaństwo, gr. christianismós, łac. christianismus, christianitas,
religia monoteistyczna i uniwersalistyczna, której istotą jest wiara w Jezusa Chrystusa.
zachodnia część cesarstwa rzymskiego (Galia, Brytania i przejściowo Hiszpania), która 260–274 znalazła się pod panowaniem uzurpatorów;
Karol Wielki, Karolus Magnus, fr. Charlemagne, niem. Karl der Grosse, z dynastii Karolingów, ur. 2 IV 742 lub 747, zm. 28 I 814, Akwizgran,
król Franków i cesarz rzymski.
