cenzus

Encyklopedia PWN

[łac. census ‘oszacowanie majątku’],

hist. w starożytnym Rzymie spis obywateli, oszacowanie ich majątku oraz zapisanie do odpowiednich tribus i zgromadzeń (komicje);

cenzus

[łac. census ‘oszacowanie majątku’],

prawo zespół warunków dopuszczających do korzystania z określonych praw polit. lub przywilejów (c. majątkowy, wykształcenia, wieku).

cenzus wyborczy,

ograniczenie powszechności prawa wyborczego polegające na przyznaniu prawa głosu w zależności np. od posiadanego majątku, wykształcenia lub od okresu zamieszkania na danym terenie.

cenzor, censor

[łac. censeo ‘oceniać’, ‘szacować’],

jeden z 2 urzędników rzymskich wybieranych od 443 p.n.e., zazwyczaj co 5 lat, w celu przeprowadzenia cenzusu;

Konstytucja 3 maja, oficjalnie Ustawa rządowa,

pierwsza w Europie, druga w świecie (po Konstytucji Stanów Zjednoczonych) ustawa zasadnicza, uchwalona w atmosferze zamachu stanu 3 V 1791 przez Sejm Czteroletni;

Rzym starożytny. Historia.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>