bober
Encyklopedia PWN
rozległy region fizycznogeogr. w środkowej części Europy, stanowiący wschodnią część tzw. Europy Hercyńskiej — gór i wyżyn Europy Zachodniej, związanych genetycznie z orogenezą hercyńską;
teologia
uporządkowana wiedza religijna.
[gr. theós ‘Bóg’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
rzeka, prawy, największy dopływ Odry; płynie z Wyż. Krakowsko-Częstochowskiej przez wyżyny Woźnicko-Wieluńską i Przedborską, Niz. Południowowielkopolską (kotliny: Szczercowska, Sieradzka, Kolska oraz Dolina Konińska), Pradolinę Warciańsko-Odrzańską (Kotlina Śremska), Pojezierze Wielkopolskie (Poznański Przełom Warty między Pojezierzem Poznańskim a Pojezierzem Gnieźnieńskim) do Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej;
w. w woj. lubuskim (pow. żagański, gmina Szprotawa), na północnym skraju Borów Dolnośląskich, nad Iławką (prawy dopływ Bobru).
zjawisko zachodzące w zwierzęcych zbiorowościach społ., wyrażające się w koordynacji zachowania osobników lub we współpracy i opierające się na wymianie informacji, czyli porozumiewaniu się zwierząt.
południowo-wschodnia część Wzniesień Zielonogórskich, między Doliną Dolnego Bobru a Kotliną Kargowską;
