bezpieczeństwo
Encyklopedia PWN
Ochrana, Ochrannoje otdielenije, do 1903 Otdielenije po ochranieniju obszczestwiennoj biezopasnosti i poriadka
tajna policja polit. w carskiej Rosji;
[‘oddział obrony porządku i bezpieczeństwa państwowego’],
wieloznaczny termin odnoszący się do: 1) struktury organizacyjnej społeczeństwa, porządkującej za pomocą aparatu administracyjnego działania jednostek i grup na podstawie norm przez siebie ustalanych; 2) organizacji grupy społecznej zajmującej pewne terytorium z władzą suwerenną na czele, związku politycznego, w którym władza prawomocna korzysta ze „środków panowania nad ludźmi” (M. Weber), lub „korporacji terytorialnej wyposażonej w bezpośrednią, samorodną władzę zwierzchniczą” oraz osobowość prawną (G. Jellinek). W obu ujęciach, podobnie jak w tym, w którym eksponuje się „gwarancyjny” charakter państwa, jako 3) struktury powołanej do ochrony uprawnień jednostek, odróżnia się państwo od społeczeństwa; inne znaczenie mają określenia państwa jako 4) „aktualizacji idei etycznej” (G.W.F. Hegel) lub 5) porządku prawnego, będącego strukturą normatywną, której organami są zarówno instytucje władcze, jak i obywatele (H. Kelsen).
dokument przyjęty 1990 na szczycie KBWE, nakreślający nową wizję współpracy eur. i zapoczątkowujący jej instytucjonalizację;
paryski szczyt KBWE 1990,
spotkanie szefów państw i rządów KBWE; zwołany 19–21 XI 1990, w warunkach polit. postkomunist. Europy, zapoczątkował nowy etap współpracy w ramach procesów KBWE;
październikowe przesilenie polityczne 1956, polski październik 1956,
kulminacyjny okres przemian politycznych, społecznych i gospodarczych, związanych z załamaniem systemu dyktatury komunistycznej po śmierci J. Stalina (1953).
