algebr
Encyklopedia PWN
przestrzeń Banacha będąca jednocześnie pierścieniem o ciągłym mnożeniu;
mat., log. abstrakcyjna struktura matematyczna, powstała przez wspólne uogólnienie rachunku zdań i rachunku zbiorów;
dział algebry powstały w końcu lat 40. XX w., głównie dzięki podstawowym pracom H. Cartana, S. Eilenberga oraz A. Grothendiecka, jako uogólnienie metod stosowanych w topologii algebraicznej.
dziedzina nauki z pogranicza matematyki i informatyki, traktowana w zasadzie jako dział algebry abstrakcyjnej.
dział algebry poświęcony badaniu przestrzeni liniowych, przekształceń liniowych, form: liniowych, dwuliniowych, wieloliniowych, kwadratowych, określonych na przestrzeniach liniowych, a w szczególności — badaniu macierzy, wyznaczników i równań liniowych;
kierunek w logice zapoczątkowany przez G. Boole’a, polegający na zastosowaniu rachunku algebraicznego do badania praw myślenia.
